چگونه تنبیه مناسبی را انتخاب کنیم که رفتار ناخواسته کودک را کاهش دهد؟
تنبیه فقط هنگامی مؤثر قلمداد می شود که بروز رفتار نامناسب را کاهش دهد.
در بسیاری از مواقع، کودکان را برای تنبیه به دفتر مدیر مدرسه می فرستند؛
ولی همانطور که انتظار می رود، نتیجه ای عاید نمی شود.
دانش آموز از انجام تکالیف خودداری می کند
و از منتظر ماندن در دفتر مدرسه لذت می برد، پس رفتارش با بی توجهی تقویت می شود.
تنبیه بدنی، ایجاد محدودیت و گرفتن اسباب بازی ها یا امتیازات خاص (مانند تماشای کارتون)
در صورتی «تنبیه» تلقی می شوند که مؤثر واقع شوند.
برای نمونه، علی نه ساله را به خاطر کتک زدن خواهرش به اتاقش فرستادند.
او در آنجا با کامپیوتر و اسباب بازی هایش مشغول بازی شد.
وقتی مادرش به او گفت که می تواند از اتاق بیرون بیاید، در حال تماشای کارتون مورد علاقه اش بود.
او حتی فراموش کرده بود که تنبیه شده است.
به علاوه، وقتی از اتاق خارج شد، خواهرش را دوباره کتک زد تا باز به اتاقش فرستاده شود.
نتایج تنبیه را بررسی کنید.
پس نصیحت ما این است که نخست نتایج تنبیه را بررسی کنید.
اگر رفتار هدف کاهش یافته بود، می توانید دوباره از آن نوع تنبیه استفاده کنید.
در غیر این صورت، تکرار آن تنبیه سودی ندارد و باید روش دیگری را بیازمایید.
در تنبیه زیاده روی نکنید.
اگر بیش از حد از تنبیه استفاده کنید، کودک شما به آن عادت خواهد کرد
و تنبیه تأثیر خود را به تدریج از دست خواهد داد.
هر اقدامی – اگر هم مؤثر باشد، شامل ممنوع کردن تماشای تلویزیون، تنبیه های بدنی و غیره،
با استفاده بیش از حد تضعیف می شود و اثر مورد نظر شما را ایجاد نخواهد کرد.
از تنبیه در کنار روش های مثبت استفاده کنید.
وقتی تنبیه را به عنوان یک روش انتخاب می کنید، باید به کودک آموزش نیز بدهید.
تنبیه به تنهایی رفتار خوب را به کودک نمی آموزد.
برای تشویق کودک به انجام آنچه می خواهید، باید تفهیمش کنید،
به او آموزش دهید و در صورت اصلاح رفتار مزبور، پاداشی برایش در نظر بگیرید.
اگر کودکتان را به خاطر دویدن به سمت خیابان تنبیه کردید،
سپس باید روش عبور از خیابان را به او آموزش دهید.
و در نهایت به خاطر منتظر ماندن در کنار خیابان یا عبور محتاطانه از خیابان، او را تحسین کنید.
با این روش، تأثیر تنبیه بیشتر خواهد شد.
تنبیه را به تعویق نیندازید.
اگر قصد تنبیه کودکتان را دارید، درست پس از رفتار ناپسندش این کار را انجام دهید.
رفتار انسان را پی آمدهای بدون وقفه کنترل می کنند (این پی آمدها می توانند مثبت یا منفی باشند).
پس صبر نکنید تا «بابا بیاد خونه».
تا عصر یا فردا یا هفته بعد صبر نکنید.
هر تنبیهی، اثرش را با گذشت زمان از دست می دهد و ممکن است کودک نتواند ارتباط تنبیه را با عمل ناپسندش درک کند.
همیشه پی آمدها را تشریح کنید.
کودک باید بداند چه رفتاری شما را ناراحت می کند
و در صورت پافشاری در انجام آن، واکنش شما چه خواهد بود.
تصمیم خودوپی آمدهای نادیده گرفتن آن عمل را به او بگویید.
ثابت قدم باشید.
تنبیه مؤثر نه تنها یک تنبیه بدون وقفه است، بلکه تنبیهی است که برای کودک قابل پیش بینی باشد.
تنبیه باید در تمام مواردی که آن رفتار ناپسند سر می زند، انجام شود.
اگر به کودکتان گفته اید که در صورت پرت کردن عروسکش، آن را از او خواهید گرفت،
پس از هر بار پرت کردن به وعده خود عمل کنید تا همیشه منتظر پی آمدهای رفتار ناپسند خود باشد.
الکی تهدید نکنید.
کودک را به تنبیهی که آن را انجام نمی دهید، تهدید نکنید.
پیش از واکنش نشان دادن، دومین، سومین یا دوازدهمین فرصت را به او ندهید.
همیشه به حرفی که میزنید عمل کنید و چیزی را که گفتید، جدی بگیرید.
تهدیدهای پوچ و ناپایدار، به رفتارهای نادرستی می انجامند که تثبیت شده، در برابر تغییر مقاوم تر می شوند.
برای اصلاح رفتار به کودک فرصت دهید.
هدف از تنبیه، اصلاح رفتار کودک است پس باید به او فرصت بدهید تا آموخته هایش را نشان دهد.
اگر تنبیه طول بکشد، ممکن است کودک فرصت پیدا نکند که رفتار خود را اصلاح کند.
کودک دیر به خانه می آید، یا وقتی برای چندمین بار به درخواست شما برای صرف شام توجهی نمی کند،
ممکن است عصبانی شوید و برای یک ماه به او اجازه بیرون رفتن از خانه را ندهید.
در آن یک ماه او نمی تواند نشان دهد که زود به خانه برگشتن پس از بازی با حضور به موقع در سر میز شام را آموخته است.
او آن قدر از این تنبیه می رنجد که پنهانی از خانه خارج می شود یا مانند یک حیوان زندانی رفتار میکند.
اما اگر تنبیه او چنین بود که می بایست برای دو روز، بلافاصله پس از تعطیل شدن از مدرسه به خانه می آمد،
روز سوم فرصت می داشت تا اصلاح رفتار خود را نشان دهد و ظرف یک ماه اعتماد شما را جلب کند.
تنبیه بدنی باید کنترل شده و مختصر باشد.
ما به عنوان یک اصل، تنبیه بدنی را توصیه نمی کنیم.
اما موارد استثنایی نیز وجود دارد.
برای نمونه اگر کودک دو ساله شما می خواهد یک سوزن را داخل پریز برق فروکند، ممکن است فریاد بزنید «نکن!»
و بعد بلافاصله سوزن را از او بگیرید و با دست ضربه کوچکی به پشت دستش بزنید.
برای یک بچه کوچک، این روش بسیار مناسب تر از یک نطق بی سروته درباره خطرات الکتریسیته است!
روش موثر دیگر این است که دست بچه را در حالی که مؤکدا او را از عملی نهی میکنید بگیرید.
ارزش این روش در مواردی است که ممکن است از کوره در بروید و کودک را به شدت کتک بزنید.
هرگز هنگام عصبانیت از تنبیه بدنی استفاده نکنید.
اگر میخواهید این روش را به کار بگیرید،
بهتر است به جای یک واکنش احساسی و هیجانی، به یک اقدام سنجیده دست بزنید.
به این معنی که عمل شما باید هدفمند، مختصر و کنترل شده باشد.
ما معتقدیم که محدودیت های خارجی تنبیه بدنی باید در حد یک ضربه کوچک به پشت دست یا به کفل کودک باشد،
آن هم با کف دست. هر تنبیهی بیش از این، می تواند خطرناک و زیانبار باشد.
هرگز برای تنبیه از ترکه، کمربند، خط کش یا امثال آن استفاده نکنید.
سعی کنید به جای تنبیه بدنی از روش های دیگر نظیر محروم کردن موقتی،
تصحیح بیش از حد و اشکال دیگر تنبیه نظیر محدود کردن و گرفتن برخی امتیازات استفاده کنید.
بهترین روش های تربیتی
یادتان باشد بهترین روش های تربیتی عبارتند از:
پی آمدهای مثبت و منفی که برای تغییر یک رفتار، طراحی و اجرا شده اند.
من براى افسردگى مراجعه کردم و نتیجه گرفتم